Mianem Żołnierzy Wyklętych lub Niezłomnych określa się żołnierzy polskiego podziemia, którzy podczas 5-letniej okupacji nazistowskiej walczyli o wolność Polski, a w 1945 roku nie złożyli broni i dalej pozostali w lasach na swoich dawnych stanowiskach partyzanckich, by walczyć z wprowadzanym siłą komunizmem i bronić ludności m.in. przed MO, UB i NKWD .Byli wśród nich żołnierze byłej AK, Narodowych Sił Zbrojnych, organizacji  „Niepodległość,Wolność i  Niezawisłość” i wielu innych. Większość Żołnierzy Wyklętych zginęła  krótko po wojnie. Bardzo wielu  z nich zostało aresztowanych i po sfingowanych procesach skazanych na karę śmierci, długoletniego więzienia lub wywiezionych w głąb Związku Radzieckiego i nigdy już stamtąd nie powróciło .Groby wielu z nich do dziś pozostają nieznane. Ocenia się ,że ponad 20 tysięcy żołnierzy podziemia zginęło w walkach, zostało zamordowanych skrytobójczo lub w więzieniach NKWD i Urzędu Bezpieczeństwa  a na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych w więzieniach i obozach pracy przetrzymywano 250 tysięcy osób. Za koniec oporu Żołnierzy Wyklętych uznaje się dzień 21 października 1963 roku, kiedy to w Majdanie Kozic Górnych zastrzelono sierżanta Józefa Franczaka ps. “Lalek”. Wśród „wyklętych” byli: Witold Pilecki, August  Emil Fieldorf i Danuta Siedzikówna „ Inka”.